بالانویس1:

خیلی ها در این مدت به  الف دزفول  ایراد گرفتند که چرا از عارف شهید سیدرضا پورموسوی مطلبی کار نکرده ام. به همه­ شان حضوراً عرض کردم : «به عقیده من، سید رضا و آنچه که بر او گذشته است، بیشتر باید توی دل ها باشد تا روی زبان ها. خاطرات سید دهان به دهان و برای اهلش نقل شود بهتر است» فلذا بنده به ذکر خاطره کوتاهی بسنده می کنم که «درخانه اگر کس است یک حرف بس است»

بالانویس2 :

آنان که سید را می شناسند ، می دانند چه می گویم و آنانکه نمی شناسند ، فقط به همین یک جمله بسنده کنند که سیدرضا عارفی سالک بود ، که سیرو سلوکش او را در اوج جوانی به مقاماتی رساند که . . .

بالانویس3 :

راوی خاطره می خواهد نامش فاش نشود. باز هم الف دزفول بی تقصیر است.

 یک شب پیمان شکستی

من و سید با هم صیغه برادری خوانده بودیم. یکی از عهدهایی که با هم بسته بودیم این بود که هر روز  برای همدیگر دعا کنیم. اربعین بود. آن ایام روز اربعین برای عزاداری می رفتیم شوش. تازه از شوش برگشته بودیم که سیدرضا را دیدم. پس از سلام و احوال پرسی ، برگشت سمت من و با لبخند گفت :

«برادر! خوب بر سر عهد و پیمانمان ماندی. مگر قرارنبود هر شب برای هم دعا کنیم؟»

با تعجب گفتم: «سید! من بر سر عهدمان بوده ام. هر روز برایت دعا کرده ام»

گفت : «نه برادر! در این مدت ، تو یک شب برای من دعا نکرده ای»

تا سید گفت : «یک شب!» تصویر آن شب مسجد امیر المومنین از پیش چشمانم رژه رفت. سید درست می گفت.

یک شب داشتم در مسجد امیر المومنین نماز مغرب و عشا می خواندم. تازه نمازم تمام شده بود که یکی از دوستان گفت شخصی بیرون مسجد با شما کار دارد. هنوز نه تسبیحاتی خوانده بودم و نه تعقیباتی. گفتم کمی صبر کند اما ظاهراً عجله داشت. رفتم بیرون مسجد و پیگیر کار آن بنده خدا شدم و دعا و تعقیبات را فراموش کردم.

.

.

.

سرم را بلند کردم و زل زدم توی چشم های سید. براستی که سید عارف بود.

وصیت نامه شهید سید رضا پورموسوی و خاطرات تصویری مادر شهید را در ادامه مطلب ببینید.