زینب واره ها هنوز هستند

به بهانه ی آشنایی با مادر شهیدان «ناجی دزفولی»، زنی که داغ 5 شهید دید

آن قدر خودمان را درگیر ظاهر کرده ایم و باطن را بی خیال شده ایم که این داستان دارد کم کم نفوذ می کند به سرتاسر زندگیمان و این شده است قصه ی همیشگی ما آدم ها.

آنقدر که به فکرپرورش اندام مان هستیم، دغدغه ی پرورش اندیشه مان را نداریم و آنقدر که به زیبایی ظاهرمان می رسیم، کاری به کار، آراستگی باطن نداریم.

گاهی نان شب نداریم برای خوردن ، اما حتماً باید لباسمان، ماشینمان و دکوراسیون خانه مان جوری باشد که توی چشم بیاید و چشم دیگران را دربیاورد.

و این قصه ی دنباله داری است که کم کم دارد فرا می گیرد گوشه گوشه ی زندگی هایمان را و به یقین حجمی از فضای زندگی که با غیرخدا پر شود، از خداوند تهی خواهد شد.

یکی از همین بازی هایی که داریم در زندگی در می آوریم همین نامگذاری روزهاست. روز مادر ، روز پدر ، روز دختر و ده ها روز دیگری که فقط یادگرفته ایم به بهانه ی آن برویم و کادو بخریم و بده و بستان هدیه راه بیندازیم و قاعده می کنیم هرچه کادو گران تر باشد یعنی قیمت عشق بالاتر است و دیگر محبت های کلامی قیمتی ندارد برای مردم.  این روزهای ستاره دار شده می آیند و می روند، اما اصلاً به دلیل آن نامگذاری دقت نمی کنیم و بازهم اسیر ظاهر هستیم و بس.

دیروز روز میلاد حضرت زینب(س) بود و بیش از آنکه مردم دنبال نامی به بزرگی زینب باشند، دنبالی کادویی بودند که بدهند دست پرستارهای زندگی شان و باز هم ظاهر، بی خیال باطن.

سرگذشت این مادر صبور دزفولی را در ادامه مطلب بخوانید